Ako uzmemo ono što vidimo
mašine koje nas izluđuju,
ljubavnike koji se na kraju mrze,
tu ribu na pijaci,
što zuri naviše u nas,
cvijeće koje trune,
muhe u paukovoj mreži,
ulične nerede,
urlike lavova u kavezu,
klaunove zaljubljene u novčanice,
nacije što pomiču ljude kao pijune,
dnevne lopove sa prelijepim
noćnim ženama i vinom,
pretrpane zatvore,
uobičajeno nezaposlene,
anemičnu travu,
ljude dovoljno stare da vole grob.
Te stvari, i druge, pokazuju
kako se život klati na istrunutoj osovini.
Ali ostavili su nam malo muzike
i govornički šou na uglu,
čašicu viskija,
plavu kravatu,
džepno izdanje Rimbaudovih pjesama,
konja koji juri kao da mu vrag uvrće rep,
i onda je tu ponovo ljubav
kao tramvaj koji na vrijeme stiže
iza kuta,
grad koji čeka,
vino i cvijeće,
voda što šeta preko jezera
i ljeto i zima
i ljeto
i ljeto
i opet zima.
Charles Bukowski
(1920-1994)
Richard Avedon, Paris, 1948
